مدح و شهادت امام جعفر صادق علیه‌السلام
او آفـتـاب روشن و صـادق بود گِردش پر از ستـارۀ عاشق بود نبض ستارگـان همه در دستـش افلاک عـلـم، واله و سرمسـتـش او مـردی از تـبـار پـیـمـبـر بود نـقـش نـگـاهـش آیـنـه‌پـرور بود چون باغ، علم «علَّم الاسمایش» می‌ریخت غنچه‌غنچه، ز لب‌هایش او بـاغـبـان بـاغ مــعـارف بـود محبوب قلب عامی و عارف بود دریای غرق موج فـضـیلت بود اوج کـمـال، اوج فـضـیـلـت بود آن مــهـــر ذرّه‌پــرور افــلاکـی سر چـشـمـۀ مـجـاهـدت و پـاکی احـیــاگــر مـعــالــم قــرآن بـود بر پیـکـر شـریعـت ما جان بود تـجـدیــد کـرد سـنـّت جــدّش را نشـناخـتـنـد حرمت و حـدّش را روزی که زهر زد به دلش آتش منصور زد در آب و گلش آتش شوق سفر به عـالم دیگر داشت دل‌تنگ بود و دیدۀ سوی در داشت هـنگـام پر گـشودن و رفتن بود پــرواز روح از قـفـس تـن بـود احـضار کرد جـملۀ خویشان را شـیـرازه بست جـمع پریشان را چـون دید اهل‌بیت همه جـمع‌اند پــروانـگــان شـیـفـتـۀ شـمـع‌انـد مثل همیشه دغـدغه‌اش دین بود در واپسین نفس سخنش این بود: هر کس سبک شمرد نمازش را نشـنـاخـته‌ست گـوهر رازش را در سایه‌سار چتر شفاعت نیست با او شمیم و عطر شفاعت نیست چون کـعـبـه‌ای که قـبله‌نما دارد ای عـاشـقـان بـهـشـت بهـا دارد گفت این حدیث و هدیه به جانان داد ذکر نماز روی لبش... جان داد فـردا چه می‌دهـیـم جـوابش را؟ وقـتی حـدیث روشن و نابش را دادیـم مـا بـه دسـت فـرامـوشـی دست سکـوت و سایۀ خامـوشی او رفت و مـانـد مـکـتب او تنها مـانـدیم ما و مـرثـیه خـواندن‌ها آن مکتبی که هست جهان‌افروز از تربتش غریب‌تر است امروز «قـالَ الامـام صادقِ» ما کم شد دریـا بدل به قـطـره و شـبنم شد دل‌های مهربان، شده دور از هم داریم شکـوه وقت عـبور از هم یاد آن که بود، مسجـد ما سنگر صحن و رواق آن، همه روشنگر مسجـد، به چـلـچـراغ مـزین شد مـحـراب، مثل آیـنـه روشن شد! امـا نـمــاز چـشـم بـه در مـانـده نـخـلی در انـتـظـار ثـمـر مـانده مسجد گـرفـته گرد ملال امروز محزون شده صدای بلال امروز مسجد پُر از جماعت کم‌رنگ است گلدسته رنگ باخته، غم رنگ است از بس که دل ز دایره بیرون شد اشک کـبـوتـران حرم خـون شد در آن حرم که شمع و چراغی نیست یک لاله بی‌نـشانی داغی نیست دل‌هــا در آرزوی بـــقـــیـــع او پـر می‌کـشـد به سوی بقیع او... سـوی بـقـیـع، بـاغ گـل یـاسـیـن آنـجـا که دیـده داغ گـل یـاسـیـن آنجا که اشک ماه سرازیر است آنجا که پشت پنجره دلگیر است |